22 ตุลาคม 2551 ฝนเม็ดแรกและโตใส่ท้องอ่างน้ำ เมื่อเราจากเรืองหลังนี้ไป ตอไม้มะค่ายังนอนให้เราเห็น แต่วันนี้ เจ้านอนจมน้ำไปแล้ว เรามองน้ำที่ฉ่ำชุ่มฟ้าและชุ่มดิน น้ำใสสีขาวไหลเป็นทางเป็นเส้นแม่น้ำเล็ก หลายสิบสาย วิ่งไหลลู่คดเคี้ยวลัดเลาะลงสู่อ่างน้ำ เพื่อเติมให้เต็มตามคำขอพรจากเรา
นกกระเต็นน้อยธรรมดา เกาะตรงเชือกร้องเพลงให้เราหันมองตามเสียง มุมเดิมของเจ้า มุมเดิมของเรา เรามองเจ้า แต่เจ้าแหงนมองฟ้า และสลับก้มหน้ามองน้ำ
23 ตุลาคม 2551 ยามเช้าวันนี้ เรือนภูสีหมอก นกกระรางสร้อยคอใหญ่เอาเรือนหลังนี้ เป็นจุดข้ามหลังคาบินทะยอยกันไปทีละตัวและหายไปในกลุ่มใบไม้ก้านเหลืองฝั่งตรงข้าม เรามองส่องเจ้าไม่ทัน ได้ยินเสียงคะเนจากสีและขนาด เราไม่เรียกความรู้สึกที่เกิดขึ้นในตัวเอง…แค่ดีใจ แต่ชื่นชมมิตรภาพของเจ้าที่มอบให้ดินแดนแห่งนี้
นกจาบคาเคราน้ำเงินกับโพรงดินที่เป็นรัง คอยเฝ้าบินเข้าออก ป้วนเปี้ยน ปกป้อง เราบอกน้องนักดูนกหน้าใหม่ ให้เดินเข้าไปใกล้ และสำทับว่าค่อยๆใกล้เข้าไป และหยุด เพราะเรากำลังละเมิดความปลอดภัยของนก ตัวเรายืนมองอย่างห่างๆ เพื่อให้เพื่อนได้ใกล้ชิดและเรียนรู้จักการสุภาพและเกรงใจกับเจ้าของป่าผืนนี้ หลังจากน้องเดินออกมา คำพูดของน้องเกี่ยวกับความรู้สึกดีใจ มีความสุข ตื่นตาตื่นใจกับโลกอีกโลกหนึ่งและรับรู้พลัง ความรู้สึกพิเศษบางอย่างเกิดขึ้นในใจน้องคนนี้ และจะคงอยู่อย่างนั้น และยิ่งเนิ่นนาน ความรู้สึกพิเศษนี้ จะดลบันดาลให้น้องมุ่งมั่นทำงานให้ธรรมชาติเพิ่มอีกคนหนึ่ง
29 ตุลาคม 2551 นกกินปลีตัวผู้ ยังคอยบินเข้าออกรัง มีเราและชาวผาด่างต่างคอยดูแลช่วยกันให้อีกชีวิตเล็กที่กำลังเกิดขึ้นมา ไม่นานเจ้าตัวน้อยๆ จะมีปีกบางๆได้ออกมาเห็นแสงตะวันแรกของชีวิต มีวันแรกของการหัดบิน มีพ่อและแม่คอยบอกสอนใกล้ๆ เจ้าจะมีน้ำหวานและตัวหนอนมากมาย ต้นไม้ใหญ่เล็ก กำลังแผ่กิ่งก้านให้เจ้าเกาะพักนอนในดินแดนผาด่าง
30 ตุลาคม 2551 เช้านี้เราเดินไปห้องกาแฟ ผ่านซุ้มไผ่ มีกิ่งหนักเอนออกแยกจากกอ ทุกปลายใบไผ่เขียวอ่อนและทุกช่อมีน้ำค้างเกาะเป็นเม็ดแก้วใสกลมเล็กๆ สะท้อนเล่นแสงตามลมน้อยๆจับโยกเอนเป็นประกายเพชรทั้งกิ่งก้าน 
ดอกหญ้าสีม่วงเราไม่รู้จักชื่อ กับสายลมอ่อนพัดใบไม้ไหวเหมือนริบบิ้น กับดอกไม้สีขาวบางเล็กขึ้นเลื้อยคลุมยอดไม้ใหญ่สูงแต่จากระเบียงยอดไม้สูงกลับเสมอกับตัวเรา
เนินสูงบ้านฟ้าสดฟ้าใส ดอกไม้สีขาวตามไหล่เขาเป็นหมู่ใหญ่ นกยางกรอกพันธุ์จีน บินส่งเสียงร้องมากันอย่างให้แปลกใจ ไม่แยกกันเหมือนที่ผ่านมา แต่กลับคอยจับคู่กันลงโฉบหาปลา บ้างเดินย่างก้าวข้างๆพงหญ้าสูง นกกวักร้องเกี้ยวพากันและพากันบินตามต่ำเลียดพื้นน้ำข้ามตัดฝั่งไปมา
24 ตุลาคม 2551 เมื่อเรามาถึงบ้านกร่าง กับน้องแมวเพื่อนเดินป่าของเรา สองข้างทางจากด่านสามยอด ผีเสื้อจำนวนมากโบยบินให้พวกเราชมพบเห็นง่ายๆบ้างลงเกาะเป็นกลุ่มก้อนตลอดสองข้างทาง เราคอยชะเง้อมองข้างหน้า และจ้องลึกเข้าไปให้สุดในป่าข้างทาง ดินนิ่มแฉะเป็นรอยเท้าสัตว์เหยียบย่ำเป็นหลุมๆมากมาย และมีน้ำฝนขังค้างในหลุมรอยเท้านั่นด้วย ฝนตั้งเค้าเป็นสีเทา และลอยคลุมต่ำลงมา เราร้องบอกกับเมฆถ้าจะร่วงกลายเป็นเม็ดฝน อย่ารอช้าเลย หลังจากฝนจากไปและมีเรานั่งมองในศาลาน้ำฝนไหลไปในทิศทางต่างกันแต่มุ่งหน้าไปสู่ทิศเดียวกัน ลำธารของป่ารอเติมเต็มเม็ดฝน
นกจาบคาเคราน้ำเงินกับโพรงดินที่เป็นรัง คอยเฝ้าบินเข้าออก ป้วนเปี้ยน ปกป้อง เราบอกน้องนักดูนกหน้าใหม่ ให้เดินเข้าไปใกล้ และสำทับว่าค่อยๆใกล้เข้าไป และหยุด เพราะเรากำลังละเมิดความปลอดภัยของนก ตัวเรายืนมองอย่างห่างๆ เพื่อให้เพื่อนได้ใกล้ชิดและเรียนรู้จักการสุภาพและเกรงใจกับเจ้าของป่าผืนนี้ หลังจากน้องเดินออกมา คำพูดของน้องเกี่ยวกับความรู้สึกดีใจ มีความสุข ตื่นตาตื่นใจกับโลกอีกโลกหนึ่งและรับรู้พลัง ความรู้สึกพิเศษบางอย่างเกิดขึ้นในใจน้องคนนี้ และจะคงอยู่อย่างนั้น และยิ่งเนิ่นนาน ความรู้สึกพิเศษนี้ จะดลบันดาลให้น้องมุ่งมั่นทำงานให้ธรรมชาติเพิ่มอีกคนหนึ่ง
29 ตุลาคม 2551 นกกินปลีตัวผู้ ยังคอยบินเข้าออกรัง ชาวผาด่างต่างคอยดูแลช่วยกันให้อีกชีวิตเล็กที่กำลังเกิดขึ้นมา ไม่นานเจ้าตัวน้อยๆ จะมีปีกบางๆได้ออกมาเห็นแสงตะวันแรกของชีวิต มีวันแรกของการหัดบิน มีพ่อและแม่คอยบอกสอนใกล้ๆ เจ้าจะมีน้ำหวานและตัวหนอนมากมาย ต้นไม้ใหญ่เล็ก กำลังแผ่กิ่งก้านให้เจ้าเกาะพักนอนในดินแดนผาด่าง
30 ตุลาคม 2551 เช้านี้เราเดินไปห้องกาแฟ ผ่านซุ้มไผ่ มีกิ่งหนักเอนออกแยกจากกอ ทุกปลายใบไผ่เขียวอ่อนและทุกช่อมีน้ำค้างเกาะเป็นเม็ดแก้วใสกลมเล็กๆ สะท้อนเล่นแสงตามลมน้อยๆจับโยกเอนเป็นประกายเพชรทั้งกิ่งก้าน
ดอกหญ้าสีม่วงเราไม่รู้จักชื่อ กับสายลมอ่อนพัดใบไม้ไหวเหมือนริบบิ้น กับดอกไม้สีขาวบางเล็กขึ้นเลื้อยคลุมยอดไม้ใหญ่สูงแต่จากระเบียงยอดไม้สูงกลับเสมอกับตัวเรา
เนินสูงบ้านฟ้าสดฟ้าใส ดอกไม้สีขาวตามไหล่เขาเป็นหมู่ใหญ่ นกยางกรอกพันธุ์จีน บินส่งเสียงร้องมากันอย่างให้แปลกใจ ไม่แยกกันเหมือนที่ผ่านมา แต่กลับคอยจับคู่กันลงโฉบหาปลา บ้างเดินย่างก้าวข้างๆพงหญ้าสูง นกกวักร้องเกี้ยวพากันและพากันบินตามต่ำเลียดพื้นน้ำข้ามตัดฝั่งไปมา
บนระเบียงเรือนภูสีหมอก เราเห็นไอ้ยุง ลูกชาย หลานชายกำลังเดินผ่านสู่ทิศลงท่าน้ำ แต่มีท่าทีแปลก พวกนี้ทำท่าเดินเหมือนย่องๆ เงียบๆ เราตะโกนถามเสียงดัง อ้าว... จะไปไหนกัน ทั้งสามคนหันมามองเรา แล้วทำท่าทางเหมือนกันหมด ด้วยการเอานิ้วชี้ปิดปาก พูดแต่ไม่มีเสียง ใช้ภาษากายบอกเราอย่างคุ้นเคยว่า จะไปกู้ปลา แต่ต้องหลบเจ้าต้นน้ำ กับเจ้าภูเขา เรารับรู้ในใจและรู้ว่าเจ้าสองตัวคือตัวปัญหากับการกู้ปลา ตะข่ายเป็นแพในน้ำ กับหมาสองตัวที่ชอบว่ายน้ำเล่นไปกับคน ทุกอย่างคงพังและปลาจะมีลงหม้อหรือ
นกขมิ้นน้อยธรรมดาตัวผู้ เกาะต้นไม้ฝั่งขวา ห่างเราไปแค่สามเมตร และสูงเกินหัวเราแค่สองเมตร ส่วนตัวเมียอยู่ต้นซ้ายมือ เราอยู่ตรงกลาง มีบางอย่างเกิดในเวลาเดียวกันนี้ ผู้อ่านที่อ่านมาถึงตรงนี้ ตรงอ่างน้ำสำหรับเพื่อนนกของเรา นกน้อยสองตัวกินแมลงอกเหลืองลงเล่นน้ำคลายร้อนก่อนเที่ยง นกจับแมลงจุกดำตัวเมียเกาะประตูไม้เตี้ยๆรอเป็นตัวต่อไปที่จะขอลงเล่นน้ำ
ทุกอย่างของย่อหน้านี้คือเวลาเดียวกันทั้งหมด สำหรับมิติความเพลิดแพร้วคนรักนกด้วยกัน คงเข้าใจความรู้สึกเช่นนี้ เราไม่เสียใจที่ไม่สามารถเลือกจ้องมองพิเศษแค่ตัวหนึ่งตัวใดได้ ทุกตัวมาเพื่อหาความสำราญจากสถานที่แห่งนี้ และเราก็เป็นหนึ่งที่ได้รับความสุขชื่นบานจากที่แห่งนี้ด้วยมิใช่หรือ
เราขอขอบคุณธรรมชาติอีกครั้งด้วยความสุภาพ
