ทุกค่ำคืนฉันรอให้ผ่านไป ใจรู้ว่าเมื่อใดแสงตะวันขึ้นทาบฟ้า
ฉันจะเดินออกไป.....หา...เธอ...นกน้อย
นกทุกตัวที่จะมาปรากฎตัวให้เราพบกันอย่างนี้ตลอดไป
เมื่อใดแสงตะวันขึ้นทาบฟ้า....
เมื่อใดแสงตะวันขึ้นทาบฟ้า...
นกทุกตัวที่จะมาปรากฎตัวให้เราพบกันอย่างนี้ตลอดไป
march 27,2008. จ๊อบพูดเบา นกพญาปากกว้าง ตัวนี้โฉบเกาะต้นไม้ใกล้ๆตาให้ยืนชมเชย นกมองเรา นกไม่รู้ว่าเรายิ้มให้เค้าด้วย นกไม่มียิ้มตอบให้เรา แต่เมื่อนึกพิจารณา นกมอบความสวยงามที่ลึกล้ำค่า แต่งแต้มหัวใจเราอบอวลด้วยความสุข และความสุขนั้นกลายเป็นรอยยิ้มตอบแทนกลับคืน นี่เราเป็นมนุษย์ ที่รอรับอีกแล้วหรือจึงคืนให้
2008,26,march เย็นมากแล้ว ถ้าตะวันพาแสงสว่างจากไป เราคงต้องพาทุกชีวิตออกจากป่านี้ พากันกลับคืนผาด่าง แล้วเจ้าก็ปรากฎกายยืนเด่นยอดไม้สูง กล้องและมุมที่เรายืน ช่างย้อนแสง แต่เมื่อเป็นการพบกัน ความรักเจ้าทำให้เราตกลงไปในวังวน คุยกับนกป่าสวยตัวนี้ด้วยสายตา และหัวใจ
ทุกปีที่ป่าแห่งนี้ ป่าแก่งกระจาน เธอยังคงทำหน้าที่เพื่อนแสนดี มอบความรู้สึกพิเศษทุกครั้งยามพาร่างโบยบินข้ามฟ้า ข้ามป่า มากับพี่น้องและคู่ชีวิตให้ราได้พบกันและกัน ขอบใจและขอบคุณ
วันนี้เราย้อนลำรึกถึงวันพิเศษ ครั้งแรกของพวกเจ้ากับเรา กลางป่าลึกอุทยานแห่งชาติกุยบุรี ประจวบคิรีขันต์ บนโขดหินก้อนใหญ่ กลางลำธาร เรานอนบนหินเย็นก้อนนั้น นอนดูพวกเจ้าช่วยกันคาบเศษใบไม้ใบหญ้าช่วยกันสานสร้างรัง ยกมือขึ้นนับก็เป็นสิบปีที่ผ่านไป แต่พบว่าหัวใจเรายังมีความรักให้เจ้าไม่เสื่อมน้อยลดลงเลย
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น