14/1/51 ฟ้าเริ่มสลัวมัวตา เสียงของหลานชาย มีนกกระจิบธรรมดา เกาะตรงกิ่งสาบเสือ เกาะนิ่งนานมาก ผิดกับนิสัยของเค้า เราถามต่ออยู่ตรงไหน อามองไม่เห็น จ๊อบชี้มือจากระเบียง ลงไปหน้าใต้ถุนเรือน จากสายตาไม่เกิน 2 เมตร
นกระจิบธรรมดา เห็นแต่ด้านหลังสีเขียวอมเหลืองตุ่นๆ กับหางยาว ยืนนิ่งสนิทนานและนาน ผิดวิสัยที่กระโดดไปมากินแมลงเรื่อยไป อะไรอีกเล่าก่อนวินาทีแสงตะวันลับลา อีกตัวก็บินเข้ามายืนแนบชิด ม้วนตัวซุกใต้ปีก กลมกลืนดั่งแค่ใบไม้เพียงช่อเท่านั้น ทั้งคู่หลับสนิทในทันทีที่ตะวันลับฟ้า
กล้องพร้อมแล้ว แต่เรากับหลานชายตกลงกันว่า จะยิงแฟลชกระจายรอบพื้นที่ก่อนจากไกลและค่อยใกล้เข้ามา สังเกตุนกไม่สะดุ้ง ตื่นผวา จนแน่ใจแล้วว่าไม่รบกวน เราสัญญากันว่า ไม่ต้องการภาพสวยที่สุด แค่ภาพแห่งการเรียนรู้และความทรงจำ
ก่อนนอนคืนนี้ ภาพติดตา อีกสองชีวิตที่นอนอยู่ใกล้ๆ เจ้ามาเพื่อบอกว่า นี่คือบ้านให้พวกเราอยู่ด้วยกัน
คนถ่ายภาพนก ไม่มีภาพไหนสวยที่สุด ภาพงดงามแห่งใจ คือภาพที่ตัวเองหยุดได้ และถอยเท้าก้าวออกมาอย่างสุภาพ หันหลังคืนชีวิตมีปีกตัวนั้นกลับสู่ธรรมชาติ
จาก คุณปลากระดี่ได้น้ำ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น