รอยจำผาด่าง14
15 /2/51 พี่หน่อย และเพื่อนคนอื่นๆเริ่มเดินทางมาถึงผาด่างแล้ว พี่เปี๊ยกขับรถไปซื้อตั๋วล่วงหน้า เข้าเขตอุทยานให้เพื่อนเข้าโป่งลึก ตามหานิยามของสายน้ำเพชรบุรี เราสาระวนกับการตกแต่งสถาน ที่เพื่อนๆชมรมยิงธนู thailand outdoor จัดเลี้ยงอาหารกลางวันแก่เด็กบ้านป่าเป็นพิเศษ
พี่หน่อยใช้ GPS สำรวจพื้นที่เพื่อติดตั้งสัญญาณ wireless อีกไม่นาน ผาด่างบ้านป่าแก่งกระจาน จะมีอินเตอร์เนทบริการให้ลูกค้า ไชโย…..
เสียงพูดคุยสะท้อนลอยตามน้ำและภูผาปลุกเรากลางดึก เป็นสัญญาณว่าเพื่อนอีกกลุ่มมาถึงผาด่างแล้ว ก่อนเราหลับไปอีกครั้งและตื่นเลยหลังหกโมงเช้าเล็กน้อย
16 /2/51 เพื่อนใหม่และเก่าเข้ามาทักทาย ด้วยความดีใจ ที่ได้พบเจอกันอีกครั้ง เสียงคุยและหัวเราะเริงร่า พูดคุยทุกเรื่องเกี่ยวกับผาด่างทั้งนั้น ต่างชิงกันพูดบอก ผาด่างเปลี่ยนไป…จากเดิมมากมาย สวยกว่าแต่ก่อนมาก สวยจนจำไม่ได้ เมื่อก่อนที่เคยมามีแค่ต้นไม้ ต้นเล็กๆที่เพิ่งปลูก ต้นไม้เล็กหายไปไหนหมดแล้ว...
ทุกคนบอกฝากให้ตื้นตันใจ….ยินดีที่จะกลับมาเยือนอีกแน่นอน เราหันไปยิ้มให้กับแสงตะวันและต้นไม้ ไม่ว่าจะ คนหรือสัตว์ต่างๆ หรือไม้ป่าในผาด่าง ต่างช่วยกันประคับประคอง อดทน รอคอย จนผ่านชะตากรรมที่ยากจะก้าวพ้นผ่านในอดีต วันนี้ธรรมชาติและสรรพชีวิตที่อาศัยแผ่นดินผาด่าง ต่างทำหน้าที่สร้างความสดใส สดชื่นประทับใจแก่ผู้มาเยือนอีกครั้ง
เด็กน้อยมาถึงกันแล้ว 150 คนพร้อมกับคุณครูด้วย เด็กบ้านป่านั่งเงียบเรียบร้อยในเต๊นท์ผ้าใบสีฟ้าลายทางเหลือง ลุง ป้า น้า อา พี่ๆชาวเมือง เริ่มเข้ามาสาทิตวิธียิงธนู เรื่องใหม่สุดพิเศษในชีวิตเด็กน้อยบ้านป่าได้เริ่มขึ้นแล้ว อีกครั้งที่ผาด่าง
การเข้าแถวชะเง้อดูเพื่อนที่ถึงคิวได้ยิงธนูก่อนและรออย่างมีความหวังใกล้ได้จับคันธนูแล้ว จากแถวตรงกลายเป็นแถวโค้งวงเหมือนคันธนูที่ถูกดึงจนโก่ง และวนเวียนเข้าต่อแถวซ้ำๆ เพื่อหวังจับลูกศรเล็งเป้าหมายวงกลมแดงสดข้างหน้า ส่งใจและลูกศรไปที่เดียวกัน
มุมไอติม เด็กวนเวียนคนละหลายๆรอบ ปากละเลียดกินไอติม และหันมองรอบๆผาด่าง มองพี่ๆจากกรุงเทพที่แต่งตัวกันสวยๆ แววตาบริสุทธิ์จดจ้องมองชุดสวยของเด็กในเมือง หนูน้อยคงอยากใส่อยากได้อย่างคนกรุงหรือเปล่า
ของฝากจากเพื่อนๆในเมือง สิ่งที่เราร้องขอ เสื้อผ้ารองเท้าเก่า ของที่เลิกใช้ เด็กป่าได้เสื้อแจก ก็เอาพาดบ่ากลับบ้าน ได้ตุ๊กตาก็อุ้มกอดอวดกันไปมาให้เพื่อนดู เสื้อตัวโตที่ได้ไปในมือเด็กน้อย หนูใส่ไม้ได้ แต่จะเอาไปให้แม่ ของเราจะเอาไปให้พี่ ให้พ่อ ของเธอแลกกับเราได้หรือเปล่า เธอได้กระติกน้ำด้วย แต่เธอได้ตุ๊กตาสีแดง สวยจัง ……
บ่ายโมงกว่าแล้ว เด็กๆทยอยกันกลับไปหมดแล้ว เพื่อนๆขับรถร่วมเกือบ10 คัน เข้าป่าไปเที่ยวโป่งลึก เรามองสนามหญ้าที่ร้างผู้คน ไม่นานมานี่ ผู้คนทั้งเด็ก ผู้ใหญ่ ชายหญิงและเด็กๆต่างวิ่งเล่น เดินกันไปมาทั่วลานหญ้าแห่งนี้ แต่เวลานี้ กลับมีแต่ผ้าสีขาวนวลผืนใหญ่ผูกไว้บนยอดไม้สูงปลิวหยอกเย้ากับสายลมเท่านั้นที่ไหว สะบัดโบก พะเยิบไปมาเท่านั้น
สมัครสมาชิก:
ส่งความคิดเห็น (Atom)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น