วันจันทร์ที่ 18 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2551

ห้วยขาแข้ง



ห้วยขาแข้ง

เจี๊ยบแนะนำให้เรารู้จักและทักทายเพื่อนใหม่ คุณแก๋งและคุณแอ๊ด (สมาชิกนักนิยมธรรมชาติ) ก่อนที่รถจะเริ่มเคลื่อนออกสู่การเดินทาง

เมื่อเราล้มตัวนอนเกร็งตัวแข็งแถวตรง เต๊นท์หลังเดียวเบียดสี่คน เราเครียดจัง จะได้หลับหรือเปล่าคืนนี้ ลำธารส่งเสียงบอกการเดินทางของสายน้ำอยู่ไม่ไกลด้านหัวนอน และไม่นาน เราหลับทิ้งตัวไม่ฝันหรืออึดอัดทรมานกับสภาพคับแคบของที่นอน


ทุกคนตื่นกันแต่รุ่งสาง เสียงคุณอรกับเจี๊ยบบ่นว่านอนไม่หลับ เราพยายามหลับอีก และหลับอีกครั้ง แต่เสียงคนคุยตอบรับเริ่มมากคนขึ้น จนเราละอายที่จะนอนต่อไป






หน้าบ้าน เรามองป่าสูงที่อยู่ตรงหน้าและทอดตาไปสู่ป่าเบื้องล่าง ต้นไม้ที่ขึ้นหนาแน่นเบียดเป็นป่ากว้างผืนใหญ่ บดบังสายธารที่นอนยาวขดไปมา เราพยายามก้มๆเงยๆ ชะโงกซ้ายและขวา หามุมเหลี่ยมค้นหาลำธารที่มาของเสียงน้ำขับกล่อมเราจนหลับไหล




นกเริ่มออกบินร้องทักทายสวัสดีรับตะวัน และโบกปีกอำลาแสงจันทร์ที่กำลังลาขอบฟ้า ยามนี้มีนกน้อย กับกาแฟร้อนๆอากาศสะอาดเย็น สายหมอกอ่อนบางๆลอยเบาๆ และอาหารเช้าเป็นความเพลิดเพลิน ณ ป่าห้วยขาแข้งครั้งแรกในชีวิตของเรา และเมื่อสิ้นสุดอาหารเช้า เป็นการเริ่มต้นเดินทางเข้าสู่งานรำลึกถึงคุณสืบ ตอนล้อหมุนวิ่งห่างจากที่พักค้างแรม เราหันมองกระต๊อบเก่าโทรมหลังคาใบจากมีรูโตๆหลานรูอีกครั้ง พร้อมขอบคุณเจ้าป่าที่เปิดป่ากลางดึกรอรับให้ที่พักกับพวกเรา






บนสะพานเข้าใกล้อาณาจักรของคุณสืบคืบเข้ามาทุกอย่างก้าว เราเห็นผู้คนนั่งประนมมือล้อมเป็นวงรอบอัฒจรรย์ เสียงพระสวดมนต์ดังตามหลังเรามา และแผ่วจนเหลือแต่เสียงคนคุยกันเดินสวนผ่านเราไป เรากำลังเดินช้าๆตามทางแผ่นปูนที่ปูทอดไปสู่ตัวบ้านหลังนั้น






บ้านแห่งความเศร้ายืนโดดเดี่ยวมีเสียงลมพัดบางๆไปทางทิศตะวันออก ที่ตีนบันไดบ้าน เรามองอย่างรำลึกพยายามส่งความรู้สึกถึงคุณสืบและเรื่องราวสะท้านใจฝังลึกของป่าห้วยขาแข้ง




มองรองเท้าเก่าๆที่เรียงรายขาดเจ้าของ รูปภาพและของใช้ ความรู้สึกเข้มข้นแรงจนหัวใจเราเต็มไปด้วยความสงสาร สิ่งที่คุณสืบได้กระทำลงไป หากมองทางธรรมแล้ว การจบชีวิตในวิถีที่คุณสืบเลือก มีแต่นรกที่สุดหยั่งกี่ร้อยกี่กัลป์ชาติ จึงจะพ้นหลุดจากขุมบ่วงกรรม





มือเราที่ลูบไปตามไม้เย็นๆราวระเบียง และหยุดนิ่งเกาะระเบียงมองไปข้างหน้าที่เป็นป่าใหญ่สุดหูสุดตา ตรงนี้คุณสืบคงเคยทำอย่างนี้เหมือนกันหรือเปล่า นั่งลงเกือบบันไดขั้นสุดท้าย เราใส่และถอดรองเท้า คุณสืบเคยเหยียบขึ้นลงบันไดขั้นนี้กี่ร้อยหน




ทุกปี ณ ลานแห่งนี้ใจกลางป่าห้วยขาแข้ง การทำบุญอุทิศส่วนกุศลวันที่คุณ สืบเลือกจบชีวิตตัวเองเพื่อความเชื่อศรัทธา เหตุผลและหวังผลกับเหตุการณ์ สะท้อนกลับ ต้องมีชื่อคุณสืบเป็นวาจากล่าวอฐิษฐานให้ทุกครั้งไป และครั้งนี้ ประนมมือ ก้มหน้า ระลึก ตั้งจิต สมาธิ ฟัง เสียงพระสวดบังสกุล ดังขึ้น ดังขึ้นก้องกังวานเป็นรัศมีคลื่นเสียงโอบล้อมคนในวงอัฒจรรย์ เสียงสวดเข้มหนักแน่น ขอส่งพลังบุญกุศล อุทิศให้คุณสืบได้รับกุศลบุญจากพระสงฆ์














ไม่มีความคิดเห็น: