ปูเสฉวนดูนกกับBCST ที่ดอยอินทนนท์
เมื่อตัดสินใจเป็นปูเสฉวนไปดูนกกับBCST ที่ดอยอินทนนท์ การรับปากง่ายๆจะส่งความคิดเห็นการเดินทางไปกับBCSTกลายเป็นพัทนาการที่มัดตัวเองกับความรับผิดชอบ เริ่มตรงไหน วันที่กล้าโทรไปติดต่อ หรือตอนที่ล้อเริ่มหมุน อะไรกับครั้งนี้ มีความตื่นเต้นมาก เพราะเป็นครั้งแรกในชีวิต ทีเดินทางไปดูนกกับBCST
คงมีแต่ความรักนกอย่างเดียวที่ผลักเราออกมา 10ปีที่เดินดูนกคนเดียว นกมากมายที่รอเราค้นพบ แต่เมื่อขาดผู้รู้จริงคอยชี้แนะขาดประสบการณ์และน้อยด้วยความเข้าใจในวิถีของนก ทำให้เวลาในชีวิตเราน้อยลง แต่นกที่ให้พบได้สบตา กลับไม่มากเหมือนเวลาที่จากไป
เช้ามืด เมื่อรถหยุด เสียงเปิดประตูรถ เสียงทักทายเบาๆ พูดคุย เวลาผ่านไปไม่นานเงาผู้คนมากขึ้น กลิ่นกาแฟเตือนท้องเราให้ไปหยิบแทบทุกอย่างที่เป็นของกินเข้าปาก จนสติเตือนว่าอิ่มแล้ว ก็…ฟ้าเริ่มสว่างเห็นคนมากมายหนาตา ชีวิตของคนรักนกมากขนาดนี้เชียวหรือ เราไปอยู่ไหนมากันเล่า และเวลาที่ทุกคนต่างต้องแยกย้ายกันไปเพื่อ นก นก และนก ก็เริ่มขึ้น
นกกลุ่มแรกที่พบอยู่บนต้นงิ้วดอกกลีบโตสีแดงสด ยิ่งมีแสงอ่อนๆจากดวงอาทิตย์นกทุกตัวที่มาเกาะขนนกสะท้อนแสงเป็นกำมะหยี่ สวยเสียจนต้องยิ้มให้กับนกทุกตัวเป็นการขอบคุณ เสียงแว่วของอาจารย์อมรถามแทบทุกคนว่าเห็นนกไม๊ ตรงนั้น ตรงนี้ ยอดของดอกกิ่งซ้าย กลางลำต้นของต้นโน้น และคอยตั้งกล้องสโคปทำให้เห็นนกที่อยู่ไกลแสนไกลได้ใกล้เหมือนชิดตา แม้แต่ไรขนนกอ่อนๆนุ่มฟูปลิวไหวเอนตามลม
เจ้า White–headed Bulbulเป็น นกตัวแรกที่มาเยี่ยมเราที่หน้ากล้อง และตามมาอีกมากมาย เวลาที่พบนกในช่วงวินาทีแสนสั้น สีสันสะดุดตาต่างชนิด ต่างสี แตกต่างกันไม่รู้จบ ท่าทางเดียงสา ดูซื่อ ขี้อาย ให้ความสดชื่น อยากเฝ้ามองไม่วางตา และหากได้มองดวงตานกตัวนั้นๆที่ทำให้จิตใจเราเว้าวอน ขอพบอีกครั้งและอีกสักครั้ง การพบนกแต่ละครั้งที่ก้าวเดินหาจึงมีแต่ตวามตื่นเต้น ประหม่ากลัวจะมองหานกไม่ทันกลายเป็นห้วงเวลาของความประทับใจและแสนเสียดายเมื่อนกบินจากไป
เวลาผ่านไปจากเช้าเป็นสาย เป็นบ่ายและเมื่อเวลาใกล้เย็นมาถึง ไม่สำคัญว่าอยากจะพบนกอะไรเพราะนกที่พบมากมายจนไม่อยากจะขออะไรแล้ว ถ้าจะขอ ขอให้ตะวันไม่จากฟ้า วันแห่งความสุขทำให้คืนนั้นเรานอนหลับสนิทและตั้งใจว่าจะตื่นก่อนตะวัน ไม่มีเรื่องคาดหวังว่าจะเจอนกอะไรอีก BCSTสอนให้เราเข้าใจว่าแท้จริงนกทุกตัวรอเราค้นพบ
การค้นหาเป็นสิ่งที่แสนง่ายดายเพียงแค่รู้จักนกแต่ละชนิดด้วยความเข้าในชีวิต ตามต้นไม้ใหญ่หรือดอกไม้ที่เป็นแหล่งอาหาร ยอดดอกหญ้า บนท้องฟ้าสีฟ้ากว้าง แม้แต่ตามดินที่เป็นขยะ นกน้องก็คอยกินหนอนที่เกิดจากอาหารบูดเน่า ในลำห้วยน้ำไหลรินนกสีสวยก็โชว์ตัวตามโขดหินกระโดดไปมาบนมอสเขียวนุ่ม บางครั้งนกก็ส่งเสียงเรียกให้เราได้เห็นตัว บางทีนกก็โดนเรียกให้ออกมามองกลุ่มเรา
เมื่อเก็บกล้องส่องนกใส่กระเป๋าเรามีคำตอบให้กับตัวเองว่า 2วันที่ได้เดินไปบนถนนสายธรรมชาติที่มีเสียงนกร้องเพลง เดินกันไปเงียบๆกับคนที่แปลกหน้าแต่ใจกลับค้นหาเรื่องเดียวกันในสิ่งที่รักเหมือนกันอย่างอ่อนโยน ยามพูดคุยสบตาก็พบแต่แววตาแห่งความสุขมีความรักทนุถนอมธรรมชาติอย่างจริงใจ หรือ ธรรมชาติหลอกล่อ หล่อหลอมคนกลุ่มเล็กๆให้ปกป้องธรรมชาติได้อย่างอัศจรรย์ยิ่งนัก
นับนกบนดอยอินทนนท์ ไม่ได้อยู่ในหัวใจวันที่เดินทางกลับ แล้วความสุข สุขแล้วสุขอีกหลั่งไหลมาจากไหนกัน คิดแล้ววนเวียนถามซ้ำไปมาหรือเพราะนกนั่นเองที่พาเราเดินทาง ยามค้นหา ใบไม้ทุกใบ แม้กิ่งก้าน ต้นไม้ใหญ่น้อย ตามต้นหญ้าสายตาก็ควานหาเจ้า ลำธารใสให้เราแอบข้างก้อนหินหลบซ่อนหวังเพียงเจอเจ้าเล่นน้ำ
ยามใบไม้ไหวด้วยสายลมหรือแสงแดดจัดจ้าหรืออ่อนบาง และไม่มีที่ความเงียบจะจากไปนานเจ้ายังได้ร้องเพลงให้ฟัง ใบไม้สีเหลืองร่วงลอยปลิวค้างบนฟ้า บ้างสีส้มนอนแช่น้ำเย็นใส ใบแดงสด แดงอมม่วงล่วงหล่นกลาดเกลื่อน ก็เพราะเจ้านกน้อยเหล่านี้พาเดินชม
ในหัวใจวันนี้ นกยังพาเราได้พบเพื่อน (BCST) แสนดีที่สุดแสนรักเจ้า และBCSTได้พาเรามาเดินบนเส้นทางแห่งความสุขที่เราเฝ้าตามหามานาน10ปี แล้วความสุขก็เกลื่อนกลาดเหมือนใบไม้เต็มป่า
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น