อนาคิน ปีกคู่นี้ไม่มีบ้านให้บินถึง
อายุแค่ขวบปี แรกหัดบินกางปีกวัยอ่อนบินตามรอยธรรมชาติ ข้ามฟ้าสุดหล้าข้ามน้ำทะเลเวิ้งว้าง จากวันและคืน ลมร้ายรุนแรงพัดพรากชีวิตน้อยหลุดหลงระหกระเหิน กลางฟ้าเดียวดายไม่มีพ่อแม่ พี่น้อง เพื่อนร่วมฝูง มองหายอดไม้หยุดเกาะพักเหนื่อย แผ่นดินอยู่ไหน ปีกเหนื่อยไม่ยอมบิน สองปีกอ่อนหล้าหมดแรง ไม่ไหวแล้ว เหนื่อยเหลือเกิน ร้องครวญกับพี่ท้องฟ้า ขอยอมแพ้ล่วงลงสู่พื้นทะเล
ความตายยังไม่มา ชีวิตแร้งเด็กน้อยถูกเก็บได้ จากมือชาวบ้านเป็นเรื่องราวสู่ บ้านอุปถัมภ์ โอบอุ้มฟูมฟัก ทะนุถนอม ไม่นานแค่วันตามด้วยเดือนและเดือนเลื่อนตามเวลา ธรรมชาติให้มนุษย์เป็นพ่อแม่ สอนลูกน้อยกำพร้าหัดบินอีกครั้ง ตั้งชื่อลูกหลงตัวนี้ อนาคิน
บนหน้าผาดอยลางป่าเหนือ สองมือของพ่อบุญธรรมจับอนาคินกางปีกปากสอนรำพัน อย่ากลัวท้องฟ้า อย่ากลัวหาแผ่นดินไม่เจอ บินไปให้ถึงบ้านนะลูก ดวงตาแสนเศร้าของลูกนก ใจพ่อกลับยิ่งอ่อนแอ สุดท้ายหลับตา จับโยนดวงใจผลักใสความรัก ให้อนาคินบินสู่ฟ้าสีน้ำเงิน ใจร้องตะโกนก้องฝากความหวังกับสายลม ช่วยพัดพาให้ลูกนกตัวน้อย ตามหาครอบครัว โผบินถึงถิ่นเกิดด้วย
เจ้าแร้งเด็กน้อย แจ้งข่าวของตัวเองด้วยสัญญาณติดปีก อนาคินอยู่ตรงนี้ อนาคินบินไปตรงโน้น กำลังกลับบ้าน ไม่เที่ยวเหลวไหล ยังจำคำพ่อสอน แต่ชะตาชีวิตของแร้งเด็กน้อย ปีกคู่นี้ไม่มีบ้านให้บินถึง แร้งอนาคินไม่อาจฝืนลิขิตที่กำหนดได้ สัญญาณหายไป บางข่าวบอกว่าตายแล้ว ชีวิตที่คลุมเคลือหลายปัจจัยยอมจบลงไม่ได้ด้วยเหตุผลหรือรับไม่ได้ด้วยความเศร้าโศก
ลูกนกตัวนี้ อนาคินขอขอบคุณมนุษย์ทุกคนที่เมตตา รักอนาคินด้วยหัวใจ เยียวยารักษาตอนเจ็บป่วย หาอาหารสดทิ้งให้เน่าเหม็น เป็นอาหารจานโปรดของอนาคิน เพื่อพาอนาคินกลับบ้าน หากไม่ตายทุกปีตามรอยเส้นทางของฟากฟ้า อนาคินต้องบินกลับมาตามสัญชาตญาณธรรมชาติ แต่หากสวรรค์รับอนาคินไปอยู่แล้ว อนาคินรู้ว่าครอบครัวมนุษย์ จะไม่ทอดทิ้งเผ่าพันธุ์แร้งของอนาคิน ยังต้องมีพี่น้องแร้งตัวอื่นที่ต้องประสพเคราะห์กรรมเป็นอย่าง
อนาคิน
ฝากบอกพ่อโทรกอนด้วยว่า อนาคินมีพ่อเป็นมนุษย์และเก็บเค้าไว้ที่หัวใจในแววตาของอนาคิน
ความตายยังไม่มา ชีวิตแร้งเด็กน้อยถูกเก็บได้ จากมือชาวบ้านเป็นเรื่องราวสู่ บ้านอุปถัมภ์ โอบอุ้มฟูมฟัก ทะนุถนอม ไม่นานแค่วันตามด้วยเดือนและเดือนเลื่อนตามเวลา ธรรมชาติให้มนุษย์เป็นพ่อแม่ สอนลูกน้อยกำพร้าหัดบินอีกครั้ง ตั้งชื่อลูกหลงตัวนี้ อนาคิน
บนหน้าผาดอยลางป่าเหนือ สองมือของพ่อบุญธรรมจับอนาคินกางปีกปากสอนรำพัน อย่ากลัวท้องฟ้า อย่ากลัวหาแผ่นดินไม่เจอ บินไปให้ถึงบ้านนะลูก ดวงตาแสนเศร้าของลูกนก ใจพ่อกลับยิ่งอ่อนแอ สุดท้ายหลับตา จับโยนดวงใจผลักใสความรัก ให้อนาคินบินสู่ฟ้าสีน้ำเงิน ใจร้องตะโกนก้องฝากความหวังกับสายลม ช่วยพัดพาให้ลูกนกตัวน้อย ตามหาครอบครัว โผบินถึงถิ่นเกิดด้วย
เจ้าแร้งเด็กน้อย แจ้งข่าวของตัวเองด้วยสัญญาณติดปีก อนาคินอยู่ตรงนี้ อนาคินบินไปตรงโน้น กำลังกลับบ้าน ไม่เที่ยวเหลวไหล ยังจำคำพ่อสอน แต่ชะตาชีวิตของแร้งเด็กน้อย ปีกคู่นี้ไม่มีบ้านให้บินถึง แร้งอนาคินไม่อาจฝืนลิขิตที่กำหนดได้ สัญญาณหายไป บางข่าวบอกว่าตายแล้ว ชีวิตที่คลุมเคลือหลายปัจจัยยอมจบลงไม่ได้ด้วยเหตุผลหรือรับไม่ได้ด้วยความเศร้าโศก
ลูกนกตัวนี้ อนาคินขอขอบคุณมนุษย์ทุกคนที่เมตตา รักอนาคินด้วยหัวใจ เยียวยารักษาตอนเจ็บป่วย หาอาหารสดทิ้งให้เน่าเหม็น เป็นอาหารจานโปรดของอนาคิน เพื่อพาอนาคินกลับบ้าน หากไม่ตายทุกปีตามรอยเส้นทางของฟากฟ้า อนาคินต้องบินกลับมาตามสัญชาตญาณธรรมชาติ แต่หากสวรรค์รับอนาคินไปอยู่แล้ว อนาคินรู้ว่าครอบครัวมนุษย์ จะไม่ทอดทิ้งเผ่าพันธุ์แร้งของอนาคิน ยังต้องมีพี่น้องแร้งตัวอื่นที่ต้องประสพเคราะห์กรรมเป็นอย่าง
อนาคิน
ฝากบอกพ่อโทรกอนด้วยว่า อนาคินมีพ่อเป็นมนุษย์และเก็บเค้าไว้ที่หัวใจในแววตาของอนาคิน
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น